Leżę i myślę :)

Ciężki dzień – chyba idzie jakaś grypa. Niby wolne a cały czas coś się dzieje. Co chwilka ktoś do mnie zagląda i niby tak o coś zapytać, coś sprawdzić. Dobra troszczą się o człowieka bo kochają. Prawdziwie kochają i to miłe. Od zawsze byliśmy inni, prawdziwi. Mieliśmy i mamy swoje zasady. Fakt nie każdemu odpowiadały, czemu nie wiem. Przecież od nikogo nie wymagaliśmy żeby się do nas dostosował. Prowadziliśmy otwarty dom. Każdy mógł do nas wpaść i pogadać o byle czym, tak bez umówienia się, bez zapowiedzi. Nikt nikomu nie przeszkadzał.

Jak do synusia ktoś wpadało towarzystwo nie przesiadywało na klatce (jak mieszkaliśmy w bloku) albo pod daszkiem przy drzwiach wyjściowych. Małżonek dostawał szału widząc jak ktoś wystaje na klatce czy przed domem. Nikt z naszych znajomych nie jest bezdomny i powinien gości zapraszać do domu bo to kulturalne i takim postępowaniem szanuje się druga osobę.

Czasami zdarzało się że ktoś wpadł się wyżalić, popłakać nad losem. Zostawić mały urywek własnego życia, niedoli.

I tak powoli różne ciężary spoczywały na moich barkach. Nie wiem czemu każdym się przejmuję, cholera jakbym sama swoich problemów nie miała. Z czasem stałam się szorstka, wredna, złośliwa – tak zamknięta w swojej bańce do której nie chcę ostatnio dać nikomu dostępu. Chyba jestem zmęczona całokształtem.

Co jakiś czas diametralnie zmienia się całe moje życie.

Gdzieś wyjeżdżam, zmieniam adres, pracę bo staję się wypalona w tym miejscu. Teraz tak osiadłam tu na tej miejscówce już 12 rok.

I nosi mnie, oj jak mnie nosi. Zamknąć ten odcinek życia i pognać w świat. Ale gdzie nie wiem. Patrzę na różne dziwa natury i co chwilę chcę lecieć to tu, to tam. Małżonek mówi mi dołączać te miejsc do listy życzeń albo kupuj teraz. Bez konkretnego grosza przy dupie mogę tylko patrzeć i wzdychać... Wiem jednak że moje marzenia się spełniają – ale muszę poczekać troszkę.

Czasami lepiej trzy razy przemyśleć co chcemy bo to w realu nie jest tak cudowne jak nam się wydaje.

Miłego :)